Λοιπόν, ακούστε! Μπορεί να νομίζετε ότι το να δείξεις αγάπη σε ένα καναρίνι είναι απλά να αλλάζεις το νερό του και να του δίνεις σποράκια. Αλλά όχι! Ο Τζέρρυ, το δικό μου καναρίνι, είναι πολύ περισσότερα από ένας φτερωτός συναγερμός.

Καταρχάς, του μιλάω! Ναι, ξέρω, ακούγομαι τρελός. Αλλά λατρεύει να ακούει ιστορίες για τη μέρα μου (φαντάζομαι, δεν έχει και πολλές επιλογές). Δεύτερον, του βάζω μουσική. Όχι μέταλ, εννοείται! Κλασική μουσική και χαλαρωτικά τραγουδάκια, για να νιώθει σαν βασιλιάς.

Και το σημαντικότερο: παρατηρώ τη γλώσσα του σώματος. Όταν τιτιβίζει χαρούμενα, ξέρω ότι είναι ευτυχισμένος. Όταν κάθεται φουσκωμένος, ξέρω ότι κάτι τον ενοχλεί (συνήθως το γεγονός ότι δεν του έχω αλλάξει την εφημερίδα στο κλουβί του).

Δεν λέω, δεν είναι σαν να χαϊδεύεις έναν σκύλο, αλλά το καναρίνι μου είναι φίλος μου και του δείχνω την αγάπη μου με τον δικό μου, τρελό τρόπο! Εσείς πώς δείχνετε την αγάπη σας στα μικρά, φτερωτά σας φιλαράκια;