Έχω έναν μικρό, πράσινο φίλο, τον Κέβιν, που δεν γαβγίζει, δεν κυνηγάει μπαλάκια, αλλά κλέβει την καρδιά μου μέρα με τη μέρα. Ναι, είναι χελώνα! Και ναι, μπορείς να αγαπήσεις μια χελώνα!

Πώς; Αφιερώνοντας χρόνο! Ο Κέβιν λατρεύει να τον βλέπω να τρώει (σαν να είναι κανένα ριάλιτι φαγητού!), να του μιλάω (ακόμα κι αν νομίζω πως καταλαβαίνει μόνο το “μπρόκολο”) και να καθαρίζω το σπιτάκι του (εντάξει, αυτό μάλλον το εκτιμώ εγώ περισσότερο!).

Μπορεί να μην τον χαϊδεύεις όπως ένα σκύλο, αλλά ένα απαλό άγγιγμα στο καβούκι του ή μια καινούργια πέτρα για να σκαρφαλώσει είναι δώρα αγάπης στη γλώσσα της χελώνας. Και το πιο σημαντικό; Να είσαι εκεί, να τον παρατηρείς, να θαυμάζεις την αργή, αλλά σταθερή του πορεία. Γιατί η αγάπη, όπως και ο Κέβιν, δεν χρειάζεται να είναι γρήγορη για να είναι αληθινή!🐢💚