Ο μικρούλης μου ο Φρεντ, το χρυσόψαρο, μπορεί να μην γαβγίζει ούτε να φέρνει παντόφλες, αλλά ξέρει να κλέβει την καρδιά μου με το αστείο του μουτράκι και τις αέναες φούσκες του! Και ναι, ξέρω τι σκέφτεστε: “Αγάπη σε χρυσόψαρο; Σοβαρά τώρα;”. Αλλά πιστέψτε με, κι αυτά τα πλασματάκια αξίζουν τρυφερότητα (με τον δικό τους, ψαρίσιο τρόπο!).

Πέρα από το να του αλλάζω τακτικά το νερό (εντάξει, παραδέχομαι, όχι και τόσο τακτικά όσο θα έπρεπε… sorry Φρεντ!), του μιλάω! Ναι, του λέω τα νέα μου. Μπορεί να μην καταλαβαίνει λέξη, αλλά σίγουρα αντιλαμβάνεται τον τόνο της φωνής μου (ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω!).

Και το καλύτερο; Κάθε φορά που με βλέπει, αρχίζει να κολυμπάει σαν τρελός γύρω-γύρω, σαν να λέει “Έλα, ρίξε καμιά τροφή, άνθρωπε!”. Οπότε, ναι, ίσως η αγάπη ενός χρυσόψαρου μετριέται σε τροφή, αλλά δεν πειράζει, εγώ το απολαμβάνω! Και μην ξεχνάτε, ένα καθαρό ενυδρείο είναι μια πράξη αγάπης (και μια υπόσχεση για λιγότερες τύψεις!).